Značenje izraza “Metod bez metoda”
[vc_row][vc_column][ultimate_heading source=”post_title” alignment=”left”][/ultimate_heading][vc_empty_space][/vc_column][/vc_row][vc_row][vc_column][vc_column_text]
Jedan od osnivača discipline filozofskog savetovanja u Evropi, nemački filozof Gerd Ahenbah (Gerd Achenbach), svojevremeno je opisao proces dijaloške terapije kao „metod bez metoda“. Interpretacija ovog izraza nije sasvim jednoznačna, jer bi se moglo pomisliti da on označava razgovor bez jasne metodologije i strukture. U stvari, Ahenbah naglašava poznatu činjenicu u psihoterapiji, naime da tokom psihoterapeutskog razgovora terapeut ne treba da bude svestan bilo kakvih „metoda“ koje koristi niti „škola“ kojima pripada, jer ga takva svest ograničava. „Metod“ i „škola“ su nešto čega se drže početnici da bi savladali svoju nesigurnost u radu sa klijentima. Iskusan terapeut ne primenjuje ni konkretne metode, niti stil neke škole, nego prosto koristi svoju ličnost kao alat za pomaganje klijentu. On je kroz edukaciju i praksu razvio osobine i kvalitete ličnosti koji su lekoviti za klijenta. Njenova pažnja usmerena je na klijenta, a njegova namera usredsređena na to da što bolje i kompletnije „uđe“ u klijentov život, njegovu vizuru sveta, da se što više „da“ klijentu, kako bi, korišćenjem svojih ličnih resursa, klijentu pomogao da reši svoje teškoće ili da se sa njima bolje suočava.
U ovom procesu, sklonost klijenta ka terapeutu, njihova specifična veza, odnosno poverenje klijenta u terapeuta i autoritet koji terapeut ima kod klijenta, predstavljaju oruđa kojima klijent pobeđuje svoje strahove i tegobe. Terapeut, zavisno od projekcije koju klijent ima u odnosu na njega (tzv. „transfer“) igra za klijenta ulogu sličnu roditelju, ljubavnom partneru, prijatelju, i predstavlja, za klijenta, sve te izvore podrške i snage koje većina klijenata nema u punom smislu na raspolaganju. Ljudi dolaze na psihoterapiju uglavnom kada su već izmučeni „zaglavljenim“ stanjem u kome se nalaze, emocionalnom uznemirenošću, depresijom, sukobima u kojima se nalaze ili nekim drugim emocionalno teškim stanjem. Oni obično nemaju, ili su već izgubili, partnere, saveznike i prijatelje koji bi im efikasno dali snagu, podršku i utehu u njihovim ličnim borbama. Stoga je iskusan terapeut sve to: on ne beži od uloga koje klijent projektuje u njega, jer zna da je klijentu potrebno da on igra te uloge. Istovremeno, njegova briga za klijenta i njegovo suštinsko ljudsko savezništvo sa klijentom su autentični i duboki. Ta hemija dve ličnosti, jedne koja vodi, i druge koja sledi, višestruko uvećava snagu klijenta: on postaje otporniji, kreativniji, samouvereniji, optimističniji i, na kraju, uspešniji u interpretiranju i rešavanju svojih teškoća.
„Metod bez metoda“ je vrhunski stadijum terapije u kome, gotovo nesvesno, terapeutsko savezništvo i odnos preuzimaju glavnu terapijsku ulogu u odnosu na bilo kakve „tehnike“, koje su namenjene da početnike zaštite od njihovih sopstvenih lutanja i nelagodnosti u psihoterapeutskom procesu sa klijentima. Stoga je Ahenbahova fraza oznaka jednog terapeutskog stanja koje je iznad metodologije, a ne stanja koje je lišeno metodologije.
Aleksandar Fatić[/vc_column_text][/vc_column][/vc_row]
